Rozdział kościoła od muzyki.

[wirez]

[jurgens]

Nawet jeśli ktoś jest niewierzący, to śpiewając na koncercie utwór będący modlitwą, musi się modlić i przeżywać to co śpiewa. Jeśli śpiewa np. "odpuść winy", to musi to zaśpiewać tak jakby mu zależało na odpuszczeniu winy.
To jest trochę jak w aktorstwie - jeśli nie stajesz się osobą którą grasz, to po będziesz sztuczny, nienaturalny itd itp.

Ten węgierski chór o którym wspominałem wykonywał wszystko bardzo "profesjonalnie", ale zaangażowanie śpiewających było takie, że miało się wrażenie iż rozmyślają o tym czy żelazko jest włączone, czy też co będzie wieczorem w TV. Gdybyśmy słyszeli ich tylko z nagrania, to być może ocena byłaby na znacznie większym poziomie.
Podobne wrażenia miałem oglądając Thalisów na DVD. Byli tak zaangażowani, że na pewno nie pójdę na żaden ich koncert, po prostu odechciewało się słuchać skądinąd przepięknie i profesjonalnie wykonanej i dobrze brzmiącej muzyki.

Na koncertach, kiedy oprócz dźwięku jest i wizja nie da się na dłuższą metę uniknąć zaangażowania jeśli chce się osiągnąć efekt - niezależnie czy się śpiewa modlitwy, czy rubaszne madrygały. Można mieć negatywny stosunek do utworów, ale w trakcie wykonywania utworu trzeba go jednak przeżyć, bo inaczej wyjdzie parodia.

[polifonia]

Dlatego wydziały uczące śpiewu mają w nazwie: wokalno-aktorski.

[Nika]

Chciałam Cię, Wirezie, sprowokować do nieco dokładniejszej i głębszej odpowiedzi. Nie sądzę, że wybaczamy zespołom wpadki tylko dlatego, że stoją przed nami, mamy świadomość, że tego nie przewiniemy i sami się nakręcamy na "odczuwanie" występu. Nigdy nie byłeś na koncercie chóru, który Cię "nie poruszył"? Nie miałeś ochoty wyjść, bo zespół tak marnie śpiewał, że nie dało się słuchać?

Wydaje mi się, że źle zrozumiałeś słowo "wiarygodność". Nie chodzi o to, żeby po występie zespołu śpiewającego muzykę sakralną ludzie mówili: "jacy to pobożni, głęboko wierzący ludzie". Nie jest to też tylko związane z poprawnym stylistycznie i wokalnie wykonaniem utworu (o tym powyżej napisał Jurgens). Chciałeś przykład więc masz: byłam na koncercie zespołu śpiewającego poprawnie wokalnie i stylistycznie utwory sakralne, bardzo znanego zespołu- The Hilliard Ensemble, który kompletnie nie przekonał mnie do tego co śpiewał. Dla mnie był niewiarygodny, suchy emocjonalnie. Nie przekazywali słuchaczon żadnych emocji!

Druga część mojej wypowiedzi jest rozwinieciem Twojej. Nie polemizowałam w tej części z Tobą i nie zadawałam w niej pytań tylko Tobie
Wielu rzeczy jeszcze nie rozumiem i chwała Bogu!

[wirez]

Ej, halo.
Jest oczywistym, że trzeba angażować się w wykonanie. Tylko tu dochodzimy już do dziwnych gruntów. Co znaczy, że ktoś jest muzykiem, że muzykuje. A że ktoś inny jest drewno?
Trzeba umieć włożyć w muzykę serce. A jak to zdefiniować? Czy śpiewanie z sercem muzyki zależy od religijności bądź świeckości utworu?
Na pewno nie ujmiemy tego w ramy tego forum i dookreślimy jako "wiarygodność".

Czy to, że pewien utwór jest w duchu katolickim - nie pozwala mi go w jakiś sposób przeżywać? Taki utwór nie może mnie porwać?

A słowa "wiarygodność" nie rozumiem całkowicie i rozumieć nie zamierzam.

No ja ostatnio byłem na McCreeshu (jesli chodzi o world class) i byłem mocno rozczarowany ponad połową koncertu. A Hiliardów nie lubię. Mam ich jedną płytkę z saksofonem - officium (aj zaraz po mnie pojedzieta ;p), reszta mnie nie rusza.

Koncertów, które mnie nie ruszają zdarza się masa. Ostatnio nawet za jeden zapłaciłem. (wrrr )

jurgens - co do węgierskiego zespołu, koleżanka stwierdziła, że oni wyglądali na mocno zimprezowanych

[wirez]

"Dlatego wydziały uczące śpiewu mają w nazwie: wokalno-aktorski."

Albo i nie mają. Np w wawie. Tu pomimo skupieniu się jedynie na wokalności nawet tego nie potrafią nauczyć
Chcieli ostatnio jakiegoś Mozarta wystawić i uczniowie nie dali rady. Musieli brać gościnnych.

[polifonia]

Oooooo, w stolicy, takie rzeczy , świat się kończy.

[Gość]

Pozwólcie, że i Ja wtrącę swoje trzy grosze do tej dyskusji

Mozart, kiedy pisał „Requiem”, był już członkiem loży masońskiej – organizacji, mówiąc oględnie, antyklerykalnej. Czy oznacza to, że utwór ten jest pozbawiony religijnej emocjonalności?...

Może to trochę paradoksalne, ale mnie wydaje się, że aby dobrze wykonywać muzykę nasyconą religijną symboliką trzeba wręcz wyzbyć się subiektywnego stosunku do przekazywanych przez nią treści, spojrzeć na nią z dystansem, lecz jednocześnie, stosując różne wyuczone metody frazowania, różnicowania wyrazu i barwy (a nawet mimiki twarzy), w przemyślany i powtarzalny sposób prezentować ją w taki sposób, aby owe uczucia rozbudzić w słuchaczach. Inaczej, pogrążając się we własnych emocjach utracimy kontrolę nad wykonaniem. Słyszałem już parę takich żarliwych, natchnionych religijnie interpretacji... Im bardziej były one żarliwe, tym gorsze warsztatowo.

Cała sztuka polega więc na tym, aby sprawiać wrażenie zaangażowanych, zachowując przy tym odpowiedni dystans emocjonalny do wykonywanej muzyki. Ot, taka mała gierka ze słuchaczem

Muzyka może być modlitwą, ale jedynie wówczas, gdy wykonujemy ją zamknięci w czterech ścianach, bądź w ekskluzywnym gronie mnichów, gdzie nie liczy się efekt artystyczny, lecz sam fakt śpiewania na chwałę Najwyższego.

Kiedy stajemy na estradzie, przed publicznością, podlegamy ogólnym prawom show-biznesu.

[Grzegorz Miśkiewicz]

amen

[Nika]

[Mariusz]

To zamykamy temat?

[GWIZDEK]

[Gość]

[Gość]

W ankiecie zabrakło mi jeszcze jednego punktu, pod którym ja mógłbym się podpisać

"Śpiewam muzykę religijną, lecz nie traktuję tego jako osobiste wyznanie wiary"

Śpiewam, gdyż cechują ją duże walory estetyczne, a przekaz semantyczny rozumiem bardziej ogólnie, jako uniwersalne, ponadwyznaniowe wartości etyczne i kulturowe.

[marianek]