F. Poulenc "Gloria" "Stabat Mater"

Raczek

Nie przepadam za muzyką francuską (barokową i późniejszą). Zdecydowanie bardziej od rozpaćkanych ślimaków serwowanych nad Loarą wolę niemiecki „ordnung” okraszony włoską żarliwością. Tym razem jednak przedstawię Wam nagranie właśnie z muzyką skomponowana przez Francuza. Wprowadziło ono sporo zamieszania i ożywienia w mojej renesansowo – barokowej płytotece.

Francis Poulenc – „Gloria”, „Stabat Mater”

dyr. Richard Hickox
City of London Sinfonia
Westminster Singers
sopran solo Catherine Dubosc

Sylwetka kompozytora powinna być znana ogółowi śpiewaczej braci. Poza tym przedstawiałem ją już z grubsza w temacie poświęconym mniej popularnym kompozytorom więc w tym miejscu nie będę się już zatrzymywał. Przyjrzyjmy się zatem dziełom zawartym na płycie.

Swoje „Gloria” napisane w 1960 roku Francis określił mianem „chóralnej symfonii” i faktycznie coś w tym jest. Rola zespołu wokalnego jest tutaj olbrzymia, praktycznie równoważna z rolą przewidzianej w obsadzie orkiestry symfonicznej. Obok tego potężnego aparatu wykonawczego występuje tez sopran solo – śpiewaczkę zatrudnia Poulenc niemal wyłącznie w lirycznych fragmentach. Dużo w tej muzyce filmowego rozmachu i bliskich hollywoodzkim klimatów. Oczywiście rodak Louisa de Funes nie byłby sobą gdyby nie zawarł w dziele fragmentów graniczących z groteską. A już firmowym jego podpisem jest luźny stosunek do akcentacji łacińskiego tekstu przywołujący na myśl wcześniejsze kompozycje. „Gloria” to przepełnione radością i życiem dziełko które dzięki swojej świeżości jest moim prywatnym „wentylem bezpieczeństwa”. Warto je mieć w swojej płytotece i warto słuchać od czasu do czasu… tak dla zdrowia (głównie psychicznego).

„Stabat Mater” z kolei to przejmujący utwór którego muzyka w pełni odpowiada warstwie tekstowej. Ból i cierpienie Matki Boskiej obrazuje Poulenc zarówno przy pomocy klasycyzujących motywów jak i korzystając brzmień zdecydowanie współczesnych. Obsada, podobnie jak w przypadku „Glorii” składa się z chóru, rozbudowanej orkiestry i solistki. Melancholia, smutek, przerażenie, ból, pocieszenie, nadzieja… polecam!

Wykonawcy, których zmagania z muzyką uwiecznione zostały na płycie, nie należą może do światowej czołówki, jednak całkiem nieźle radzą sobie z tą arcytrudną materią. Spora orkiestra wymaga zastosowania proporcjonalnie do niej dużego chóru – tak jest właśnie w tym przypadku. Wynikające z tego faktu drobne niedostatki motoryczne czy „przyciężkawość” brzmienia w zupełności rekompensowane są autentycznością i żarliwością wykonania.

Obiecuję, że wieczorem spreparuję i podwieszę przykłady muzyczne obrazujące powyższy opis. Póki co fragmenty płytki znajdziecie tutaj:
[link widoczny dla zalogowanych]

marianek

Stabat Mater Poulenca znam z tej płyty
[link widoczny dla zalogowanych]
Mogę stwierdzić, że bardzo mi się podoba, wobec jednak tak profesjonalnej recenzji Raczka nie czuję się kompetentny do podjęcia dyskusji, ale chętnie poczytam, co inni napiszą.